Zbudzone ze snu dziecko

Kiedy śpisz a twój mózg wypoczywa Twoja psychika pozostaje w innym wymiarze. Zerwanie człowieka ze snu powoduje szereg złych następstw. Najgorszym z nich jest dezorientacja i zaburzenie ciśnienia krwi, dające uczucie bezsilności. Tak mi się wydaje. Dlatego służby specjalne wpadają do domu o 5-6 nad ranem żeby cie zaskoczyć. W życiu codziennym też sa tacy antyterroryści co cię mogą zaskoczyć i wywlec z łózka. Mówię oczywiście o małych dzieciach. Moja córa jest mistrzem wyrywania mnie z łóżka. No ale "Tato KASZKĘ!!!!" słyszę podświadomie w jej łzach. Nie powiem, że zrywam się jak skowronek z łózka i biegnę do kuchni. Raczej staram sie moje zwłoki zwlec z prześcieradła i nie otwierając oczu dotrzeć do kuchni gdzie wymacam butelkę. Czy jestem złym ojcem że tak robię? Nie!

No cóż - nie o tym miał być ten post. Bardziej chodzi mi o inne dziecko jakie budzi się i doprowadza nas do rozkojarzenia przygnębienia i załamania psychicznego. To dziecko jakie budzi się w nas to my sami. Nasze alter ego? w niewielkim stopniu, bardziej nasze dzieciństwo, z którym nie daliśmy sobie rady. Dlaczego nie lubię myć samochodu? Ile razy żona prosi o to zaczyna sie nie miła atmosfera. Problem tkwi w tym, że musiałem myć auto mojego taty (co sobotę) i zawsze źle umyłem. Srałem i rzygałem na przemian tym tematem. I do dziś nie cierpię myć samochodu. Przez bardzo długi czas balem się, że nie ma przy mnie mamy. Nawet już jako 19 letni chłopak bałem się być poza domem - czułem lęk i dyskomfort. Zawsze wolałem, zeby był ktoś kogo znam blisko. Jak zamieniałem szkołę na liceum trafiłem do klasy gdzie kompletnie nikogo nie znałem. Odechciało mi się żyć. Udało mi się załatwić przeniesienie do innej klasy do moich znajomych. Jakoś skończyłem to liceum.Na studiach natomiast pozostałem sam. Była to trauma - trauma, która dała mi siłe do przebicia. Powiedziałem sobie, że umiem rozmawiać z ludźmi i dotrzeć do nich. No i sie udało. Dziś jak patrze na ten lęk dochodzę do wniosku, że narodził się w przedszkolu. Moja mama nie zdążyła mnie odebrać z przedszkola więc poprosiła znajomą, której nie znałem o to żeby mnie zabrała z przedszkola i zaprowadziła przez mały las do mamy do pracy. Wyobraźcie sobie, że do dziś pamiętam jak mnie szarpała za rękę żebym poszedł. Ja bałem się, że ona kłamie i mnie zabierze i już nigdy mamy nie zobaczę. No ale chyba nie jestem sam kto przeżył podobną historię. Tylko człowiek z F31 nawraca do przeszłości i ją utrwala. To był lęk osamotnienia i obcych ludzi. Ludzi boje się do dziś. Zawsze walczę z tym dzieckiem. Ale gdy obudzi się ono we mnie, droga jest tylko w jedną stronę. Widzę zdjęcia czarno białe gdzie moja siostra daje mi i odbiera lizaka, żebym płakał. Widzę mojego ojca jak siedzi wkurwiony na fotelu a jego polik pulsuje z nerwów. Widzę moją mamę płaczącą bez powodu - i dziś będąc dorosłym wiem, że tych powodów było mnóstwo. Każdą niedzielę gdy wracaliśmy z kościoła na śniadania a ojciec robił w domu piekło na ziemi. Pamiętam jak moja mama pakował moje zabawki do szarego worka. Ja strasznie prosiłem, żeby ich nie brała. Każdą z moich zabawek personalizowałem. Mama obiecała, że da je na strych. Jednak je wyrzuciła, lub oddała komuś. Często moje rzeczy były bez mojej wiedzy wyrzucane - "nie wolno się przywiązywać do przedmiotów".

Wyrzuciłam twoje buty i kupiłam nowe bo tamte wg mnie byłby już złe. "A wg mnie?"

Nagle w 5 minut to małe dziecko dorasta będąc chłopcem uderzonym kijem od miotły za nic. Chłopakiem, który odwraca się o dostaje w plecy taboretem od ojca lub jako prawie mężczyzna 22 letnim dostaje po prostu w ryj i zostaje wyrzucony z domu. Wiem Ojciec mój jak ja choruje. Ja to wszystko zostawiłem w sobie i z tym nie wygram. Nie mogę sobie tylko wybaczyć gdy przegram i dam klapsa synowi. Przychodzę do niego i przepraszam go tłumaczę dlaczego tak sie wydarzyło. Nie chce aby w nim budziło się zalęknione dziecko. Jestem już starym koniem - a moje życie to nadal zasikane dziecko w pieluszce, które patrzy na awanturę bezradnie.

a u was jakie dziecko się budzi?